Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

'Αποψη προσωπική



   Τετάρτη 18-09-2013. Η μέρα απο το πρωί σου δημιουργεί ενα κακο προαίσθημα για αυτα που θα επακολουθήσουν. Ανοίγεις τον υπολογιστή για να κάνεις την καθιερωμένη βόλτα στην ενημέρωση πριν ασχοληθείς με τα υπόλοιπα που τρέχουν. Στο προφίλ  του ιστολογίου βλέπεις την είδηση για τη δολοφονία του Παύλου Φυσσα. Παγώνεις, το ήξερες, το έλεγες εδω και καιρό οτι θα συμβεί κατι τέτοιο μα δεν ήθελες να το πιστέψεις. Τωρα κοιτας τη φωτογραφία του Παύλου αλλα δεν αντέχεις να αντικρύσεις το βλέμμα του. Απο το μυαλό σου περνάνε διάφορα, ο συμμαθητής σου  και μια άλλη μακρινή συγγενή σου  που ψηφίζουν τους φασίστες και αναγουλιάζεις.

     Αρχίζεις και στέλνεις σε όλους μηνύματα για να μαθευτεί το περιστατικό, όλοι πρεπει να μάθουν το τι εγινε και σε καμια περίπτωση αυτο δεν πρεπει να γίνει απο τα ΜΜΕ που αβαντάρουν τη ΧΑ (ο ΣΚΑΙ εδωσε παλι ρεστα). Ξεκινάνε οι ερωτήσεις, ποιος είναι, τι ήταν που ανηκε πολιτικά; Τι σημασία έχει το τελευταίο; Ο Παύλος πιθανότατα να διαφωνούσε μαζί μας πολιτικά, ομως αυτο μικρή σημασία έχει. Θα μπορούσε να είναι ο συμφοιτητής σου ο αριστεριστής με τον οποίο διαφωνούσες πάντα πολιτικά αλλα μετα πηγαίνατε για καφέ. Ο φίλος σου ο αντιεξουσιαστής με τον οποίο έπινε μπύρες  και ας διαφωνούσατε σχεδον για όλα. Τα παιδιά που στην απεργία της πρωτομαγιάς πηγαίνανε στην απεργία της ΓΣΕΕ και τους έλεγες οπορτούνες και εσυ πήγαινες στην πορεία του ΠΑΜΕ και σε έλεγε διασπαστή, αλλά μετά παίζατε παρέα μπάλα στα γρασίδια της φιλοσοφικής.
     Στο διαδίκτυο αρχίσανε παλι οι συζητήσεις για το ποια είναι η καταλληλότερη  απάντηση. Αλλοι ονειρεύονται νεο Μελιγαλά, άλλοινα θέλουν να επιδοθούν σε αυτοδικίες, κάποιοι τρίτοι οραματίζονται να ξεσηκώσουν τον κόσμο μέσα απο τις οθόνες και τα πληκτρολόγια. Οι πιο έμπειροι και οι πιο ψύχραιμοι, συνιστούν αυτοσυγκράτηση. Πως όμως μπορεί κανείς να ελέγξει τη συσσωρευμένη οργή και τον πόνο απο τα οσα εχουν συμβεί τόσουε μήνες και κορυφώθηκαν τις τελευταίες μέρες με τα γεγονότα στο Περαμα και την Αμφιάλη;
    Υπάρχουν δυο δρόμοι για να αντιμετωπίσει κανείς για να ελέγξει τη θλίψη,την οργή και τον πόνο. Ο πρώτος δρόμος είναι αυτός του βίαιου ανεξέλεγκτου ξεσπάσματος ο οποίος αργά η γρήγορα οδηγεί στην εκτόνωση. . Ο φασισμός, ομως, είναι βαθιά ριζωμένος στην κοινωνία και είναι κύριο συστατικό του συστήματος που ζούμε. Η αντιμετώπιση του δεν περνάει   μέσα απο μια ενδεχόμενη εκλογική συρρίκνωση της ΧΑ η τη βίαιη αντιμετώπιση των μελών της, με τον τρόπο αυτό το μονο που θα επιτευχθεί θα είναι να  εξαλειφθεί η κορυφή του παγόβουνου και αλλα σε καμια περίπτωση τα αίτια που το δημιούργησαν.Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός της οργάνωσης των εργαζομένων και γενικότερα του λαού σε μαζικούς φορείς, συνδικάτα, σωματεία κλπ. Η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι καθημερινή και πρέπει να αγκαλιάζει όλες τις πτυχές της καθημερινότητας προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα φύτρα που τον δημιουργούν.

     Καλο ταξίδι ρε Παύλο, τα λόγια σου οδηγός μας  στους αγώνες που έχουμε να δώσουμε για να βρούνε λύτρωση τα όνειρα.
       
                          

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου